روند روبهرشد استفاده از پلیلاکتیک اسید (PLA)، فناوران را به تحقیق گسترده در زمینهی ارزشمندسازی پسماندهای آن با بهترین کیفیت تشویق میکند. بهطورکلی، بازیافت مکانیکی PLA یکی از مقرونبهصرفهترین روشهای بازیابی این پلیمر است. اما مواد بازیافتی معمولاً برای کاربردهای کم چکیده کامل
روند روبهرشد استفاده از پلیلاکتیک اسید (PLA)، فناوران را به تحقیق گسترده در زمینهی ارزشمندسازی پسماندهای آن با بهترین کیفیت تشویق میکند. بهطورکلی، بازیافت مکانیکی PLA یکی از مقرونبهصرفهترین روشهای بازیابی این پلیمر است. اما مواد بازیافتی معمولاً برای کاربردهای کماهمیت مصرف میشوند که علت آن تخریب حرارتی-مکانیکی ذاتی پلیمر در حین بازیافت بوده که عمدتاً باعث بریدگی زنجیرها و واکنشهای ترنس استریفیکاسیون درونمولکولی و بینمولکولی میشود. از این رو، بازیافت مکانیکی بر توزیع جرم مولی و متعاقباً بر خواص مکانیکی، حرارتی و رئولوژیکی PLA بازیافتی تأثیر منفی میگذارد. در این مقاله، مروری بر پژوهشهای دههی اخیر در زمینهی اثرات بازیافت مکانیکی بر خواص PLA شامل تغییرات ساختاری، مورفولوژیکی، مکانیکی، رئولوژیکی و حرارتی انجام شد. همچنین مروری بر سه روش اصلی ارزشمندسازی PLA بازیافتی شامل اصلاح حرارتی، اصلاحهای شیمیایی در حضور پایدارکنندهها، عوامل گسترشدهندهی زنجیر و عوامل شاخهایکننده و در انتها مخلوط کردن PLA بازیافتی با نانوافزودنیها یا سایر پلیمرها برای ارتقای خواص انجام شد. در ادامه، به دلیل استفادهی گسترده از الیاف طبیعی برای بهبود عملکرد PLA، قابلیت بازیافت زیستکامپوزیتهای PLA تقویتشده با الیاف طبیعی مورد بررسی قرار گرفت. در انتها به دو کاربرد مهم PLA بازیافتی در صنایع بستهبندی مواد غذایی و چاپ سهبعدی پرداخته شد.
پرونده مقاله
اگرچه بازیافت محصولات پلیمری برای محیطزیست و اقتصاد مفید است، اما هدف اصلی دستیابی به کارایی پلیمرهای خام (دستنخورده) در پلیمرهای بازیافتشده است. بهترین نوع بازیافت برای داشتن حداکثر کارآمدی انرژی و حداقل پیامدهای زیستمحیطی، بازیافت از نوع مکانیکی است. با این حال، چکیده کامل
اگرچه بازیافت محصولات پلیمری برای محیطزیست و اقتصاد مفید است، اما هدف اصلی دستیابی به کارایی پلیمرهای خام (دستنخورده) در پلیمرهای بازیافتشده است. بهترین نوع بازیافت برای داشتن حداکثر کارآمدی انرژی و حداقل پیامدهای زیستمحیطی، بازیافت از نوع مکانیکی است. با این حال، یکسری تفاوت بین پلیمرهای دستنخورده و بازیافتی وجود دارد. بهدلیل تغییرات ساختاری و وجود ناخالصیها در پلیمر، رسیدن به یک بازیافت با کیفیت سخت است. اینکه پلیمر بازیافتشده برای بهدستآوردن کاربردهای جدید مناسب است یا خیر، توسط آزمونهای مکانیکی (مانند آزمون کشش، ضربهپذیری) و آزمونهای فیزیکی (مثل پایداری هیدرولیکی، زبری سطح) و آزمونهای عملیاتی (اکستروژن و قالبگیری) در شرایط استاندارد سنجیده میشود. وقتی آزمونهای بالا صورت گیرد، اکثر پلیمرهای بازیافتی الزاماتی را که برای کاربردهای مختلف نیاز دارند برآورده نمیکنند، مگر اینکه از افزودنیهایی استفاده کنیم که خواص آنها را بهبود ببخشد. این افزودنیها ممکن است شامل عوامل جفتکننده، بهبوددهندههای ضربه، غیر فعالکنندههای فلزی، تنظیمکنندههای جریان مذاب، آنتیاکسیدانتها، مستربچها و غیره باشند و هر کدام به طریقی موجب بهبود ویژگیهای خاص پلیمرها استفاده شوند. اگرچه بازیافت محصولات پلیمری برای محیطزیست و اقتصاد مفید است، اما هدف اصلی دستیابی به کارایی پلیمرهای خام (دستنخورده) در پلیمرهای بازیافتشده است. بهترین نوع بازیافت برای داشتن حداکثر کارآمدی انرژی و حداقل پیامدهای زیستمحیطی، بازیافت از نوع مکانیکی است.
پرونده مقاله