پیشرفتها در سنتز و تولید صنعتی نانومواد کربنی مانند نانولولههای کربنی (CNTها) بهطور گسترده در صنعت مواد پلیمری در چند دهه گذشته به کار گرفته شده است که منجر به ایجاد گروهی از کامپوزیتهای پلیمری تقویت¬شده با نانولولههای کربنی شده است. کامپوزیتهای پلیمری تقویت¬شده چکیده کامل
پیشرفتها در سنتز و تولید صنعتی نانومواد کربنی مانند نانولولههای کربنی (CNTها) بهطور گسترده در صنعت مواد پلیمری در چند دهه گذشته به کار گرفته شده است که منجر به ایجاد گروهی از کامپوزیتهای پلیمری تقویت¬شده با نانولولههای کربنی شده است. کامپوزیتهای پلیمری تقویت¬شده با CNTها دارای قابلیت استفاده در کاربردهای گوناگون مانند صنایع نظامی، صنایع حملونقل، هوافضا، خودرو و تجهیزات ورزشی هستند. CNTها دارای خواص حرارتی، الکتریکی و مکانیکی مطلوب و همچنین چگالی پایین هستند که محققان را به استفاده از آن¬ها در ساخت کامپوزیتهای پلیمری ترغیب می¬کند. کامپوزیتهای پلمیری بهدلیل داشتن وزن پایین، خواص مکانیکی مطلوب و فرایندهای تولید متنوع نسبت به سایر انواع کامپوزیت¬ها و مواد مهندسی دیگر، مورد استقبال بسیاری از پژوهشگران و صنعتگران قرار گرفته است. از طرفی CNTها بهدلیل ابعاد نانومتری و نیز استحکام خارقالعاده، بهعنوان تقویتکنندههای مکانیکی برای کاربردهای ساختاری مختلف منحصربهفرد هستند. در این مطالعه مروری سعی شده است پژوهشهای انجامشده در زمینه خواص مکانیکی کامپوزیتهای پلیمری تقویتشده با CNT بررسی شود. در ادامه تأثیر چندین عامل مؤثر بر خواص مکانیکی کامپوزیتهای پلیمری تقویتشده با CNT از جمله مقدار، شکل و سطح تماس عامل تقویتکننده با ماتریس پلیمری مشخص شد.
پرونده مقاله
اگرچه بازیافت محصولات پلیمری برای محیطزیست و اقتصاد مفید است، اما هدف اصلی دستیابی به کارایی پلیمرهای خام (دستنخورده) در پلیمرهای بازیافتشده است. بهترین نوع بازیافت برای داشتن حداکثر کارآمدی انرژی و حداقل پیامدهای زیستمحیطی، بازیافت از نوع مکانیکی است. با این حال، چکیده کامل
اگرچه بازیافت محصولات پلیمری برای محیطزیست و اقتصاد مفید است، اما هدف اصلی دستیابی به کارایی پلیمرهای خام (دستنخورده) در پلیمرهای بازیافتشده است. بهترین نوع بازیافت برای داشتن حداکثر کارآمدی انرژی و حداقل پیامدهای زیستمحیطی، بازیافت از نوع مکانیکی است. با این حال، یکسری تفاوت بین پلیمرهای دستنخورده و بازیافتی وجود دارد. بهدلیل تغییرات ساختاری و وجود ناخالصیها در پلیمر، رسیدن به یک بازیافت با کیفیت سخت است. اینکه پلیمر بازیافتشده برای بهدستآوردن کاربردهای جدید مناسب است یا خیر، توسط آزمونهای مکانیکی (مانند آزمون کشش، ضربهپذیری) و آزمونهای فیزیکی (مثل پایداری هیدرولیکی، زبری سطح) و آزمونهای عملیاتی (اکستروژن و قالبگیری) در شرایط استاندارد سنجیده میشود. وقتی آزمونهای بالا صورت گیرد، اکثر پلیمرهای بازیافتی الزاماتی را که برای کاربردهای مختلف نیاز دارند برآورده نمیکنند، مگر اینکه از افزودنیهایی استفاده کنیم که خواص آنها را بهبود ببخشد. این افزودنیها ممکن است شامل عوامل جفتکننده، بهبوددهندههای ضربه، غیر فعالکنندههای فلزی، تنظیمکنندههای جریان مذاب، آنتیاکسیدانتها، مستربچها و غیره باشند و هر کدام به طریقی موجب بهبود ویژگیهای خاص پلیمرها استفاده شوند. اگرچه بازیافت محصولات پلیمری برای محیطزیست و اقتصاد مفید است، اما هدف اصلی دستیابی به کارایی پلیمرهای خام (دستنخورده) در پلیمرهای بازیافتشده است. بهترین نوع بازیافت برای داشتن حداکثر کارآمدی انرژی و حداقل پیامدهای زیستمحیطی، بازیافت از نوع مکانیکی است.
پرونده مقاله